Boosheid en woede bij hoogbegaafde kinderen

Veel ouders en leerkrachten worden met enige regelmaat geconfronteerd met een hele boze bui van hun hoogbegaafde kind. Dat kan op termijn invloed hebben op hoe je naar een kind kijkt.

Vaak weet je wanneer de boze bui eraan zou kunnen komen en ga je situaties vermijden of op eieren lopen. Als het kind dan toch boos wordt kun je je machteloos voelen of zelf ook boos worden. Een begrijpelijk reactie die alleen weinig oplevert. Het kind straffen, grenzen stellen of mee in gesprek gaan is op die momenten zinloos of gewoon niet mogelijk.

Pas na een periode van afkoelen is een gesprek weer mogelijk. Dit heeft te maken met de werking en rijping van de hersenen. De Cortex wordt bijvoorbeeld sneller volwassen. Daarbij worden emoties van herinneringen gekoppeld aan een reactie.

Als er een prikkel binnenkomt dan gaat er een signaal naar de amygdala en naar de cortex. Als de prikkel herkend wordt als gevaar (door een herinnering) dan wordt de cortex overgeslagen en kan het kind alleen nog vechten of vluchten. Het kind is dan dus niet in staat om te luisteren of praten.

Dat kun je vergelijken met dat je in een brandend huis bent, je uit alle macht probeert te ontsnappen en iemand je ineens tegenhoudt om te bespreken of je wel de juiste manier om te ontsnappen gebruikt.